این پیمان مهمترین سند بین المللی هواپیمایی کشوری می باشد ودر سال 1944به تصویب تعدادی از کشورها از جمله ایران رسید و تا به امروز نزدیک به 190 کشور دنیا عضو این پیمان شده اند هدف این پیمان پیشرفت و توسعه هواپیمایی کشوری بین المللی و افزایش سطح ایمنی پرواز (SCHEDULE FLIGHT) و نظم وترتیب حمل ونقل هواپیمایی بین المللی میباشد.
بعضی از مواد این پیمان در رابطه با قابلیت پرواز به شرح زیر است:ماده 14 – تابعیت هواپیما : هواپیما تابع کشوری خواهد شد که در آن به ثبت رسیده باشد.
ماده 15-ثبت هواپیما : هواپیما نمی تواند قانونا در بیشتر از یک کشور و بیش از یک محل به ثبت برسد ، ولی ثبت آن ممکن است از کشوری به کشور دیگر تغییر کند.
ماده 16- ثبت و یا انتقال ثبت هواپیما : ثبت و یا انتقال هواپیما در هر یک از کشورهای عضو پیمان باید بر طبق قوانین و مقررات آ ن کشور به عمل آید.
ماده 17- هر هواپیمایی که به امور حمل و نقل هوایی بین المللی اشتغال دارد باید دارای علائم ثبت و تابعیت مربوطه باشد.
ماده18- هر یک از کشورهای عضو پیمان تعهد می نماید که در صورت تقاضای هر یک از دیگر کشورهای عضو پیمان یا سازمان هواپیمایی بین المللی کشوری(ICAO )اطلاعات مربوط به ثبت مالکیت هر هواپیما ی بخصوص که در آن کشور به ثبت رسیده در دسترس آنها بگذارد.
ماده 19- اسناد هواپیما ( C  OF  A ) و گواهینامه قابلیت پرواز و غیره بایستی همیشه در پروازهای بین المللی همراه هواپیما باشد.
ماده 20- هواپیماهایی که برای اموربین المللی هواپیمایی به کار می روند ، باید دارای گواهینامه قابلت پرواز باشند.گواهینامه باید از طرف مقامات صلاحیت دار در کشوری که هواپیما در آن به ثبت رسیده صادر و یا معتبر شناخته شده باشد.
ماده21- پرواز کارکنان هواپیما
ماده 22- شناسایی گواهینامه ها و پروازها: گواهینامه های قابلیت پرواز و گواهینامه های صلاحیت پروازهایی که از طرف کشورهای عضو پیمان شیکاگو صادر می گردد برای یکدیگر قابل قبول می باشد مگر اینکه شواهدی وجود داشته باشد که بنابر آن گواهینامه های صادره مطابق اصول و قوائد  ICAO صادر نگردیده باشد.